Rozdział dwudziesty pierwszy ,, Zerwany most''

Julia

 Może i wskoczyłam do tunelu zbyt pochopnie, ale przecież innej drogi nie było. Chyba.
  Od kiedy znalazłam się w środku, zjeżdżałam. Tak dosłownie zjeżdżałam. W środku była bowiem stara rdzewiejąca zjeżdżalnia. Jednak mimo iż zjeżdżalnia była cała w czerwonawo-brązowawym nalocie jechałam z bardzo dużą prędkością.
- Agata? - spytałam, bo uświadomiłam sobie, że dawno jej nie słyszałam.
- Tak? - usłyszałam głos tuż za sobą.
- Spodziewałabyś się czegoś takiego?
- A w życiu, dziewczyno. Wątpię żeby ktokolwiek coś takiego przewidział.
  Zmilkłyśmy na chwilę. Po kilku minutach zjeżdżalnia się skończyła, a my z całą siłą rozpędu padłyśmy na podłogę.
- Ciekawe gdzie jesteśmy - spytałam, ale zaraz tego pożałowałam. Po kilku sekundach coś zaczęło przelatywać na nad głowami.
- Nietoperze!!! - krzyknęła Agata, która mimo iż bała się tylko starości i choroby trochę się zlękła. Ja natomiast byłam PRZERAŻONA! Nienawidziłam wszelkiego rodzaju robali, ale najbardziej jednak bałam się latających ssaków. 

 Szybko wyjęłam z pochwy sztylet i spróbowałam zabić nietoperze. Wcześniej liczyłam na to, że niedługo ich zastępy przelecą nad nami, a my będziemy miały spokój. Jednak stwory nadal ocierały się o nas aż w końcu mi skończyła się cierpliwość.
  Zaczęłam wyganiać nietoperze z pomieszczenia, a Agata po chwili również się do mnie przyłączyła.
- Nareszcie - powiedziałam po długo trwałych walkach.
- Chodźmy dalej. Strasznie chce mi się pić i jeść.
Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że cały dzień nic nie jadłam i nie piłam.
- Wątpię, że coś tu znajdziemy. Chyba dopiero jak stąd wyjdziemy to coś znajdziemy. Ruszyłyśmy zatem do wylotu pomieszczenia skąd wyleciały nietoperze. I oczywiście tam również musiała być jakaś przeszkoda. Tym razem był to most tyle tylko, że przerwany.
- Co robimy? - spytała Agata, ale czułam, że dziewczyna już tworzy w głowie plan.
- Może na początek... - powiedziałyśmy w tym samym momencie i od razu wybuchłyśmy śmiechem. Jak dobrze jest mieć przyjaciela w trudnej sytuacji.
- Mów pierwsza - powiedziała Agata, gdy tylko przestałyśmy się chichrać jak głupie.
- No więc... Może najpierw obejrzymy dziurę? - spytałam.
  Weszłyśmy zatem na most i przyjrzeliśmy się zarwaniu.
- Aleee... Ta dziura wygląda jakby była zrobiona specjalnie.... - powiedziałam bardzo tym wszystkim zaskoczona.
- No właśnie, pewnie Henry zrobił ją specjalnie - stwierdziła Agata.
- Rzućmy kamieniem ....
- Ale po co? - spytała moja przyjaciółka totalnie skołowana.
- Żeby zobaczyć jak daleko jest dalsza część mostu - wytłumaczalnym szybko.
- A widzisz tu jakiś kamień?
- No w sumie nie... Ale zawsze możemy rzucić mój kastet...
- Naprawdę? Jesteś w stanie go poświęcić? - spytała Agata, która bardzo dobrze mnie znała i wiedziała jak bardzo kocham tą broń.
- Tak... - powiedziałam i żeby już dłużej się nie męczyć, rzuciłam kastet na średnią odległość. Po chwili, która dla mnie była wiecznością usłyszałam stukot.
- Doskoczymy, no nie? - spytałam.
- Raczej tak... - odpowiedziała, ale bez przekonania.
- Przekonajmy się zatem! - krzyknęłam i skończyłam w ciemność. Chyba jestem jednak zbyt ryzykowna...