Rozdział dziewiąty ,,Rozmyślenia''

 -Czemu się drzesz, wariatko!- krzyknęła Julia.
-Chyba... a zresztą nie ważne- powiedziałam, bo nie chciałam jej robić nadziei. Natomiast ja sama do tej pory nie otrząsnęłam się z szoku.
-Izabella...?
-Tak?- spytałam, zostawszy przywrócona do rzeczywistości.
- Przed chwilą chyba rozmawiałaś z kimś w myślach, no nie?- spytała Julia, która doszła już do siebie po chwilowej załamce.
-Skąd to wiesz?- spytałam, bo wystraszyłam się, że wie o mojej rozmowie z Dalią.
-Nieważne... To był Henry, prawda?- spytała, a w jej głosie słychać było strach.
-Nie...
-Nie kłam- nie dała mi dokończyć Julia.
-Nie kłamię- powiedziałam.- Może pójdziemy już do Henrego, bo tobie przecież też grozi śmierć. 
W sumie to wiedziałam, że tak nie jest, bo przecież poprosiłam (tak jakby) o to, by nic jej się nie stało. Julia zgodziła się szybko, bo chyba ona nie zauważyła tego drobnego szczegółu. Chociaż w sumie pewnie tylko domyślała się, że umiem posługiwać się mocą. Szłyśmy dość szybko i nie rozmawiałyśmy. Z Robertem jakoś łatwiej było znaleźć temat. Jego siostra bardzo się od niego różniła. W sumie, gdy nie planowała w jaki sposób ma mnie zabić, była nawet znośna. Jednak wątpiłam, że mogłabym ją polubić. Byłam prawie pewna, że to egoistka i niezbyt miła osoba (to na pewno). Ale co poradzić, byłam na nią skazana.

Julia

Ona coś przede mną ukrywa. Kto umie tak dobrze władać mocą oprócz Henrego, by mówić w myślach? W sumie ta cała Śpiąca Czarodziejka nie jest taka zła. Myślałam, że będzie taka jak Henry. Władcza i niemiła. Jest chyba pierwszą osobą (nielicząc mojego brata), która niema do mnie za coś żalu. Przecież ona powinna być na mnie wściekła i nie powinna chcieć mnie znać. Ja na pewno tak bym się zachowała na jej miejscu, gdyby to ona chciała mnie zabić. Zadziwiająca osoba z tej Izabelli.

Izabella

'Oby to, że Robert żyje okazało się prawdą'- myślałam, gdy wchodziłyśmy do wioski. Co ja mogę o niej powiedzieć? Wyglądała jak jakaś zwykła wioska z ŚREDNIOWIECZA.Tak z średniowiecza. Na dodatek wszyscy tutaj byli dziećmi. Jednak jak na dzieciaki to każdy świetnie sobie radzi. Jedni ćwiczyli walkę na miecze, inni gotowali, prali i sprzątali. Nikt dosłownie nikt się nie bawił. Nawet czterolatki i trzylatki pracowały. 
- Dlaczego wszyscy pracują?- spytałam zdziwiona.
-A co mają robić?- spytała Julia jakby u nich nie było nic innego do robienie.
-Chyba wiecie, że jest coś takiego jak zabawa?
-Praca sama się za nas nie zrobi- powiedziała Julia i przyspieszyła tempa, ucinając w ten sposób rozmowę.
 Po niedługim czasie byłyśmy na miejscu. Dom znajdował się w samym centrum wioski.
-A mówiłaś, że mieszka na uboczu.
 Przez chwilę Julia się zarumieniła, ale zaraz to ukryła.
-Wchodzimy?-spytała.
-Wchodzimy.

###################################################################################

To chyba mój rekort nie dodawania notki, ale zrozumcie szkoła.